پلک ها که
باز است،در چشم انداز ما خیلی چیزها قرار دارد،دور یا
نزدیک،خوب یا بد،روا یا ناروا،حلال یا حرام.
چشم هم ،مثل دست و زبان و گوش و دل ،محدوده های (ورود
ممنوع )دارد.
مگر به هر چه دیدنی است ،باید نگریست؟
مگر هر چه جلوی چشممان قرار گیرد،مجاز به تماشاییم؟
مگر من حق دارم دفترچه ی تو را بی اجازه ات بخوانم؟
مگر تو مجازی که بی اذن دوستت ،کیف و کمد او را باز
کنی؟
یا به جیب او دست ببری با آلبوم عکسش را نگاه کنی یا
نامه ای را که برای دیگری آمده ،بی اجازه ی او باز کنی
و بخوانی؟
اگر در خانه یا اتاقی باز بود،مگر باید داخل آن را دید
زد؟
مگو که:دوست است و صمیمی،مابا هم این حرفها رو نداریم!
البته اگر رفاقت ها و صمیمیت ها تا این حد باشد ،مساله
ای نیست.لیکن نمی توان همه جا،نسبت به همه کس ،و همیشه
چنین نظری داشت.
اگر این اطمینان در کار است ،حرفی نیست.
ولی...
تاسف آور آنجاست که وی با صراحت بگوید :راضی نیستم
نگاه کنی ،و ما مشغول خواندن نامه و دفتر او باشیم،یا
عکسهای آلبومش را تماشا کنیم!
بگوید:به وسایل من دست مزن،و ما به وارسی کیف و کتاب و
جیب و اتاقش بپردازیم.
ناگفته نماند:
چشمی هم که حریم زندگی شخصی دیگران را مراعات
نکند،دیگر حرمت و ارزشی ندارد،واگر کورش کنند؛ تاوانی
بر آن نیست!
دید زدن به خانه ی دیگران هم از این قبیل است.
و...
همینگونه است چشم چرانی و نگاه های نا پاک و غرض آلود.
قانون نیز ممنوع کرده که کسی،نامه ی دیگران را
بگشاید؛یا سرزده به خانه ی کسی وارد شود ،یا به
مکالمات تلفنی مردم گوش دهد و استراق سمع بکند.
گوش دادنهای مخفیانه،نگاه های دزدکی ،دید زدنهای غیر
مجاز؛وارسی های بی اجازه،همه و همه ناپسند و حرام است.
هر کس محدوده ای از امور شخصی و زندگی خصوصی خود را
،از دید و نگاه و آگاهی دیگران پنهان می دارد.در این
محدوده دیگران هم موظف به حفظ حریمند.
این که در روایات نگاه را تیری از تیرهای شیطان به
حساب آورده اند ،تنها نگاه شهوت آلود به نوامیس مردم
نیست ،مصداقهای دیگری هم دارد.ملاک داشتن یا نداشتن
مجوز برای نظر ونگاه است.
اگر موردی و محلی ناروا بود ،دیده را باید فروبست.
وگرنه این پلکها برای چیست؟
حضرت رسول (ص)در آخرین جمعه ی ماه شعبان و در استقبال
رمضان،خطبه ای مفصل خواند.در این خطبه ی شعبانیه از
جمله سفارشهایی که کرد،چنین بود:
((غضوا عما لا یحل النظر الیه ابصارکم))
چشمهای خود را از آنچه نگاه به آن برای شما حلال
نیست،بپوشانید و فرو بندید.
گاهی نگاه اول ،نگاه دوم را در پی دارد.
و همینگونه استمرار نگاه ها ...وسرانجام افتادن به
حرام.
آری بین گناه و نگاه می تواند رابطه باشد
چرا قلبمان را هدف و آماج تیرهای مسموم شیطانی سازیم؟
چرا نگاهمان را به گناه آلوده کنیم؟
از کجا که برخی منظره ها ،عکسها ؛فیلمها دام ابلیس
نباشد که عفاف و پاکی ما را به بند کشد؟
توانایی و اراده ی ما،در عمل خود را نشان می دهد.
تا چه حد از عهد ه ی کنترل نگاه بر می آییم؟
دو پلک است که گاهی باز است و گاهی بسته،
و...هر دو به اختیار ما!!!!!
در این گشودن و بستن چشم ،هزار رمز و راز و درد و
درمان و طاعت و معصیت و روا و ناروا نهفته است.
آنان که اهل ادعایند و دم از اراده می زنند باید
بتوانند حریف نگاه خود باشند.و این دو پلک سبک و لطیف
وزیبا و مطیع فرمان را،بر آنچه نباید ببندند.اگر
نتوانیم چشم و نگاه را زیر فرمان داشته باشیم،دیگر چه
ادعایی؟
دوستان!
حیف است که از راه نگاه ،به جهنم برویم!